Zaterdag 11 februari 2012
Na één rustige nacht zonder paniek aanvallen had ik de stille hoop dat we het lek boven hadden.
Na een gezellige dag met af en toe bezoek zijn we rustig en met een voldaan gevoel gaan slapen
Helaas..... Johan was deze hele nacht weer verschrikkelijk in de war.
Zo erg dat hij mij niet herkend als zijnde zijn vrouw. maar ik ben wel lief, ik mag blijven.
We wonen nu samen op een klein eilandje achter een hekje, zonder andere mensen om ons heen.
(Waarschijnlijk zijn bed met rekken)
Onze enige bezoeker is af en toe een klein meisje dat helemaal alleen bij ons komt.
(Ik denk onze kleindochter van net 1 jaar)
Mensen lief wat is het toch vreselijk als je waan en werkelijkheid niet meer weet te onderscheiden.
Voorheen kon ik Johan nog wel overtuigen en uit zijn waanwereldje praten, maar nu niet.
Om 00.30 uur begon het waanbeeld en nu om 05.50 uur na een kop thee is het nog steeds hetzelfde.
Johan slaapt nu weer en ik hoop dat hij straks weer verlost is van zijn eilandje.
Ik zal na het ontbijt nog wel verslag uitbrengen.
Vervolg;
Yess, we zijn weer gewoon samen in ons eigen huisje.
Johan is langzaam maar zeker weer terug in de realiteit.
De pijn is net als de morfine nog een plaag. Pfff
Voordat iedereen denkt dat het hier alleen maar kommer en kwel is.....Nee dus.
We kunnen gelukkig ook wel lachen om flauwe dingen hoor.
Ons gevoel voor humor is nog volop aanwezig en maakt het leven draaglijk.
Ik sta het mezelf ook niet toe om helemaal in narigheid weg te zwelgen.
Er is nog heel veel om dankbaar voor / en blij mee te zijn.
We tellen nog elke dag onze zegeningen.